نیکولا زاریچ، نوازنده‌‌‌ی آکاردئون، به‌ شیوه‌ی نوازندگی پُرشور و هنرمندانهش شهره است و فرانز اوبرتالر، نوازنده‌ی زبردست و پرتجربه‌ی کلارینت و ساکسوفون را به تنوع آهنگسازی و ظرافت‌های نوازندگی‌ش می‌شناسند. این دو نوازنده‌ی خبره، به سبب دوستی و نزدیکی حس و حال موسیقایی در کنار هم دوئوی «ویلا مادلنا» را تشکیل دادند. موسیقی این گروه، که حال ‌و هوایش کاملاً متأثر از محله‌ی کولی‌نشینان برزیلی و اجتماعی چندفرهنگی است، آمیزه‌ای است از ملودی‌ها پرقدرت که، از یک سو، با سرانگشتان پرشور این دو هنرمند نواخته می‌شود و از سوی دیگر، یادآور آوای لطیف، ظریف و محسورکننده‌ی موسیقی مجلسی است که از گوناگونی ضرب‌آهنگ و هارمونی گنجینه‌‌ی موسیقایی بی‌کران کشورهای دور از هم برمی‌خیزد. آنچه این دو هنرمند را بهم پیوند داده هوش و دانش موسیقایی و استقلال سبکی آن‌ها در فرهنگ ناب است. استادی در نوازندگی آمیخته با طنازی و ریزه‌کاری‌ها و ظرافت‌های بی‌بدیل موسیقایی آن‌ها است که آنچنان آواها را سبکبارانه بر بال نغمات می‌رقصاند که گاه گوش مخاطب از دریافت آن‌ها بازمی‌ماند. این دوئوی تجربی، که در پی بهره‌گیری از هر سبک و سیاقی است، کمان موسیقی را تا دور دست‌های می‌کشاند. نیکولا زاریچ و فرانز اوبرتالر تار و پود فرم‌های مختلف نوازندگی و سنت‌های آوایی را در هم می‌بافند و نقشِ فرشی دل‌انگیز را رقم می‌زنند. نغمات بدیع‌ با ضرب‌آهنگ‌های بالکان و آواهای امریکای جنوبی همچون هم‌آوایی بریزیلی سازنده‌ی پیوندهای موسیقایی مختلف می‌شود. این دو نوازنده از سبک‌های جز و سوئینگ و ملودی‌های اروپای شرقی، از آتش فلامنکو و شور تانگو برای نواختن بهره میگیرند و در این میان از موسیقی کلاسیک ونیزی و بسیاری دیگر نیز غافل نمی‌مانند. دوئوی ویلا مادلنا در اجراهای خود آتشی به پا می‌کنند که هر زبانه‌اش به یک رنگ است.

قطعات:

جیکوب دو باندولیم: «آسیب»/ جیکوب دو باندولیم: «شیرینی نارگیل» / یونشه خیستوفسکی: «دختر مقدونی»/ نیکولا زاریچ: «رویای بالکان»/ لِد زپلین: «پلکانی به‌سوی بهشت»/ فرانتز اوبرتالر: «کافه‌ بوئمی»/ فرانتز اوبرتالر: «هم‌جوار»/ براکا واسیتفسکی: «عدس‌های جادویی»/ والجی اَزوِدو: «ببین می‌خواهی»/ فرانتز اوبرتالر: «ویلا مادلنا»/ فرانتز اوبرتالر: «تابستان در هُبارت»